تنهایی

اگر تنهاترين تنها شوم باز خدا هست او جانشين همه نداشتنهاست

با من باش و عاشق باش

ِ در این شب های پر تلخ ِ پر از رنج ، که من بی تو و ما بی تو ، تو بی تو
- بلای من ، هم بلا گردان ، که قلب ِ من جلای ِ آن جمال ِ تو، جلال ِ من، خدا-انسان ، طلای من ، تویی تو
- چنین تنها ، چنین رسوا ، چنین بیگانه و دیوانه همچون تو ، توی شیدا و ویرانه منم من
- منم تیره ، منم تاریک منم بشکسته و کاری ندارم من بجز تو که لبی را من پر از اندوه، دلم خسته تنم باریک ُ روحم کوه ، لجن مال ِ غم و اندوه
- که از چاله ی زرد عقد ُ ، چه بد بعد ُ به این چاه ُ جنون ِ تو که چون رعد ُ من ِ بیچاره که شاید تو
چاره از چنین درد ُ که من امشب شبیه ِ تو که در قبر ُ چه حال ِ من که بدتر ز ِ چنان مرگ...
- هنوز ِ من! زمان بی تو گذشته که به جان ِ من درون ِ من، که هر لحظه نبودی تو به صد لحظه زمان
ضجه بزن من راکه خودبردم جنون خانه زن ِ خود را و اینک من ز ِ من رفته زمین را که نیابم من ز زیبایی ِ او هر دم زنانی را و دراین تن زمانی را واین من را ز اینی نیست واین زیستن را بدون ِ زن جهانی نیست
- نگفتی تو؟، پرت بازُ تو پرواز ُ پی ِ تو من پریدن را، بسازیم ما ، که دیگر ما، نبازیم که ما رازیم ُ در این راه ، چه رویایی و دریایی شده شُروع
تو گفتی تو: کبوتر باش و با من باش و عاشق باش...
کجا ؟ پس کو؟